Bart's Flavor of the Month: War! What is it good for?
WAAR BLIJVEN DE NIEUWE ANTI-OORLOGSONGS?
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar er treedt al gewenning op met de oorlog in Oekraïne. Een ruime maand na de Russische inval en vele doden verder lijkt de blitzkrieg van Poetin te verzanden. Maar voor dit soort gebeurtenissen is deze nieuwsbrief niet opgezet. Wel appte een vriend dat de hit If You Tolerate This Your Children Will Be Next van de Manic Street Preachers weer eng actueel voor hem was. Klopt, dit schreven de heren over de Spaanse burgeroorlog en de overeenkomsten zijn er. Daarna volgden nog meer protestliedjes over en weer: van de vele songs over Vietnam tot songs over de oorlogen in het Midden-Oosten. Oorlog maakt veel los en songschrijvers over de wereld verpakken hun woede/angst/afschuw in soms iconische songs. Maar geldt dat ook voor deze oorlog? Voorlopig kom ik alleen onderstaand nummer van persoonlijke favoriet Belle & Sebastian tegen. Volgen er binnenkort meer of is deze tragedie op de grens van Europa toch te ver weg voor veel (Westerse) muzikanten? Of wordt de iconische song van deze oorlog een nummer uit Frozen?
De traditie van anti-oorlogssongs is lang en uiteenlopend. Folkies in de jaren 60 die met hun gitaar ten strijde trokken tegen de Vietnam-oorlog, bands als The Nits en The Clash die in de geschiedenis van de Spaanse burgeroorlog doken, metalbands die gruwelijkheden uit allerlei oorlogen bezongen. Die zullen ook wel over deze oorlog volgen, misschien hebben we wat meer tijd nodig. Zo kwam de wereld er pas vrij laat achter dat de zomerhit Vamos A La Playa over de atoombom ging. Persoonlijk vind ik Shipbuilding van Robert Wyatt over de Falklandsoorlog één van de mooiste songs uit die categorie: ingetogen maar o zo raak. Maar ik mis soms wel de betrokken muzikant of band die de actualiteit aangrijpt om direct een statement te maken. Eigenlijk verwacht ik binnenkort een explosief anti-Poetinnummer van Hang Youth, de uitgesproken Nederlandstalige punkband die actuele onderwerpen niet uit de weg gaat. Of het iets uit maakt is een ander verhaal, maar elke generatie heeft zijn eigen soundtrack nodig. Wat wordt de soundtrack van deze ellendige oorlog? Hieronder staan er al enkele klassiekers uit de rijke muziekgeschiedenis verzameld.
STAND VAN ZAKEN
mijn beste nieuwe song van deze maand: Future Monuments van Iguana Death Cult, net voor Call It In van Lutalo
mijn album van de maand: PAINLESS van Nilüfer Yanya, spannende indiepop en een heel eigen stem
mijn eerstvolgende concert: Fontaines DC in Utrecht
mijn laatste muziekdocu: Woodstock 99: Peace, love and rage (HBOMax) over de gedoemde derde editie van het festival
langste nummer uit de Flavor-playlist: The Dripping Tap van King Gizzard & the Wizard Lizard met ruim 18 minuten
meest lente-achtige nummer uit de Flavor-playlist: My Friend The Sun van Family uit 1972
(her)ontdekte artiest van de maand: cultband Broadcast, dankzij de recente reissues.
GECOMPILEERD VOOR U
Volgens mij kun je de lijn doortrekken van het maken van mixtapes op je C90 via de 78 minuten op een CD-R naar de Spotify-playlist. Eigenlijk is er weinig veranderd sinds de eerste compilatie op een muziekcassette. Die had destijds alleen geen shuffle-functie.
In de 20e editie van mijn maandelijks opgefriste playlist staat weer vol met louter hits (in mijn wereld dan). Ook nu weer een reis door genres en tijd. Met nieuw werk van Arcade Fire en Eefje de Visser, vergeten songs van The Shamen, Maria McKee en Broadcast, en onovertroffen krakers van Lauryn Hill en Funkadelic. Shuffelen maar!
Op zoek naar nog meer nieuwe muziek? Ik verzamel de beste nieuwe tracks van 2022 (check deze playlist hier) en nieuwe albums/ep’s (check deze playlist hier) van het moment op Spotify, dus dat scheelt jou weer zoekwerk.
BEELD & GELUID
In deze rubriek niets over mijn werkgever, maar wel enkele warme kijk- en/of luistertips.
De Brit John Oliver is een beetje de Amerikaanse Arjen Lubach (eigenlijk andersom). In zijn satirische show Last Week Tonight kaart hij op humoristische wijze serieuze misstanden aan. Deze maand een goed item over de Amerikaanse ticketmarkt waar van alles mis gaat, meet een hoofdrol voor Ticketmaster. Een waarschuwing voor Nederland?
Fijne podcastserie van Rolling Stone waarin in elke aflevering een klassiek album centraal staat. Kan ik bijzonder waarderen, zeker als ook The Blue Album van Weezer aan bod komt.
De videoclips van de Spaanse Rosalía zijn elke keer weer een sensatie. Ook in het nieuwe Saoko is het camerawerk en de beeldtaal weer onovertroffen. Een genot voor de ogen en oren.
UIT DE KAST
In mijn tienerjaren kwam ik, naarstig op zoek naar spannende muziek, ooit uit bij progrockband Genesis. Het werk van hun eerste zanger Peter Gabriel sprak me bijzonder aan en al snel stuitte ik op deze plaat. Genesis Live uit 1973 liet de band horen, vlak voor ze definitief doorbraken. De lange, complexe nummers met onbegrijpelijke teksten spraken me meteen aan. Mellotrons, instrumentale breaks en meestal geen refreinen. Het contrast met wat de hitparade destijds aanbood was enorm. En die mysterieuze hoes natuurlijk met Gabriel in en cape en een vreemd masker. Toen ik dit album grijs draaide wist ik nog niet dat hun theatrale liveshows baanbrekend waren, sinds die keer dat Peter Gabriel de anderen verraste door opeens in een jurk en een vossenkop op het podium te staan. Die dagen liggen ver achter Genesis, dat na het vertrek van Gabriel in 1975 mede dankzij hun drummer Phil Collins een veel groter publiek bereikte. Mij boeide die opkomst minder dan die eerste albums. Net als veel andere progrock. Zei iemand daar jeugdzonde? Onzin! Daar moest ik aan denken toen ik afgelopen maand zag dat Genesis - 50 jaar na hun eerste show in Nederland - weer een liveconcert deed in Amsterdam. Hun allerlaatste, omdat de gezondheid van Collins broos is en de band gepast afscheid wilde nemen. Ze speelden zelfs een paar Gabriel-nummers. Ik nam het afscheid voor kennisgeving aan en zette die liveplaat uit 1973 nog een keertje op. Met Phil op drums en Gabriel in zijn cape.
DE POPVERSLAG ARCHIEVEN
In oktober 2020 ben ik gestart om (een deel van) mijn recensie-archief uit jaren 1991-2006 exact 20/25/30 jaar na publicatie op Twitter te delen. We hadden destijds voor de wekelijkse Popverslag-pagina van een klein krantje best goed de vinger aan de pols. Sommige albums of concerten waren meteen legendarisch, andere was ik allang weer vergeten. Maar hoe hebben ze - de muziek en de recensie - de tand des tijds overleefd? Twee terugblikken uit de afgelopen maand.
LEESLIJST
Enkele artikelen uit de (geschreven) media om de nieuwsbrief af te sluiten.
grote rouw in de rockwereld na de onverwachte dood van Foo Fighters-drummer Taylor Hawkins. Deze in memoriam van Rolling Stone portretteert de goedlachse drummer passend.
grappig stuk in de NRC: een Pearl Jam-fan en journalist schrijft een open brief aan Eddie Vedder om zijn grieven met de huidige koers van de band te delen. Zowel geestig als schrijnend.
volgend jaar speelt de lokale FC in Barcelona met de sponsor Spotify op hun shirts. Bijzondere zet die veel polemiek losmaakt. Waarom doet Spotify dit?
en net binnen: een open brief over de Dutch Disease die terugkeert nu de popzalen weer gevuld zijn. Al jaren een ergernis bij mij en gelukkig niet alleen bij mij. Zie ook deze recensie van een concert van Lewsberg.
Applaus, je hebt de Flavor of the Month #14 uit. Hopelijk was ie weer boeiend genoeg. Ik hoor het graag van je… laat het weten via mijn kanalen (zoals Twitter of Instagram).
Geen editie missen? Abonneer je dan via deze link. Delen met gelijkgestemden wordt natuurlijk op prijs gesteld!
Tot zover, tot volgende maand… hier zijn tot slot The Posies nog een keer.
Can you hear it? does the sound remind you?
Can you feel it? it's gonna redefine you
The flavor of the month is busy melting in your mouth
Getting easier to swallow and harder to spit out